Marije van Akkerveeken, CEO van the ROOM, en Martika Jonk, M&A-advocaat en lid van drie raden van commissarissen, delen inmiddels een lange geschiedenis in de M&A-wereld. Marije en Martika in gesprek over vrouwen in het bedrijfsleven, over de veranderende belevingswereld van jonge advocaten en over de zin en onzin van due diligence.
Marije: ‘Als we het hebben over vrouwen in het bedrijfsleven, gaat het al snel over quota. Ik ben in beginsel niet voor quota, toch blijkt in de praktijk dat dat de enige manier is om resultaat te boeken. Dat vind ik jammer. Hoe sta jij daarin?’ Martika: ‘Ik ben ook lange tijd geen voorstander geweest van dit soort maatregelen, het moet immers gaan om de kwaliteit, om de persoon. Inmiddels heb ook ik ingezien dat dergelijke maatregelen toch nodig zijn om iets te bereiken. Maar er speelt meer. Advocatenkantoren zullen moeten inzien dat de nieuwe generatie advocaten andere wensen en eisen heeft. Zij halen er hun neus voor op om tachtig uur per week door te brengen achter een beeldscherm in een of andere ivoren toren. Vitaliteit, work-life-balance, daar wordt veel meer waarde aan gehecht vandaag de dag. Toen ik in 1986 begon bij een voorloper van CMS in Amsterdam, speelde dat nog helemaal niet, maar tegenwoordig wordt verwacht dat dat integraal onderdeel is van het advocatenbestaan.’
Marije: ‘In een van mijn blogs schreef ik al dat ik er in het begin van mijn carrière bij CMS nou niet echt blij van werd om al die multomappen door te spitten. Niet echt een inspirerende kennismaking met due diligence. Dat is inmiddels wel veranderd. Hoe zie jij dat?’ Martika: ‘Je dagenlang in sombere kamers of koude kelders door eindeloze multomappen worstelen als onderdeel van een due diligence-traject, dat is er gelukkig allang niet meer bij. Cliënten hebben ingezien dat dat bergen geld kost en lang niet voldoende toegevoegde waarde oplevert. Kosten-batenanalyses aan de zijde van de klant hebben ervoor gezorgd dat due diligence-trajecten beknopter zijn geworden. Zo wordt bijvoorbeeld verwacht dat je je focust op de top-10-afnemers of leveranciers, of dat op andere wijze de scope van het gehele due diligence drastisch wordt beperkt. Het moet ook sneller worden afgerond dan vroeger.’
Marije: ‘Hoe zinnig is dan eigenlijk een due diligence-traject nog, als je als advocaat wordt gedwongen om slechts tien tot twintig procent van een virtuele dataroom te bekijken en de rest moet negeren omdat daar geen tijd en budget voor is?’ Martika: ‘Voor de advocaat zal het alleen maar fijn zijn om minder van dat saaie werk te hoeven doen. Maar ja, dit zal inderdaad financiële consequenties hebben. Alleen n welke mate is niet bekend. Toch wil ik het risico niet nemen dat het gebeurt bij mijn cliënt, op een transactie die ik heb begeleid. Ik voorzie dat legal tech een veel grotere bijdrage gaat leveren aan de manier van werken bij due diligence-trajecten. Repetitief saai werk wordt overgenomen door de techniek, advocaten kunnen zich weer voor de volle honderd procent focussen op de inhoud, en cliënten krijgen een goed inzicht in hun risico’s en kansen. Alle documentatie wordt middels kunstmatige intelligentie geanalyseerd. Daarmee neem je het risico weg dat je een potentieel financieel nadeel mist omdat je een overeenkomst niet hebt kunnen bekijken. Minder risico, snellere doorlooptijd, lagere kosten dus tevreden cliënten, én blijere jonge advocaten.’
Nieuwsgierig?
Door de juiste virtuele en menselijke professionals slim te combineren, is het vandaag de dag mogelijk om bij een bedrijfsovername of fusie een aanzienlijke kostenreductie te realiseren. Wil je daar graag meer over weten? Neem dan contact met ons op. We kijken er naar uit om met je in gesprek te gaan!
